1. تحقیقات نشان می‌دهند که سن والدین ممکن است بر احتمال ابتلا به اختلال اوتیسم در فرزندان تأثیرگذار باشد. برخی مطالعات نشان داده‌اند که والدینی که در سنین بالاتر بچه‌هایشان را به دنیا می‌آورند، احتمالاً با ریسک بیشتری برای داشتن فرزندانی با اختلال اوتیسم روبرو هستند. این امر به عوامل مختلفی مانند تغییرات ژنتیکی در سلول‌های تخمدانی و اسپرم، تفاوت‌های در سطح هورمون‌ها و نیز تغییرات در محیط رحمی برمی‌گردد.
2. به عنوان یک عامل خطرزای محیطی، سن والدین می‌تواند نقش مهمی در ابتلا به اختلال اوتیسم داشته باشد. علاوه بر عوامل ژنتیکی، محققان معتقدند که عوامل محیطی مانند سن والدین نیز می‌توانند در افزایش خطر ابتلا به اوتیسم تأثیرگذار باشند. برای مثال، احتمالاً در سنین بالاتر، احتمال وقوع خطاهای ژنتیکی و یا تغییرات در نحوه عملکرد سلول‌های تخمدانی و اسپرم افزایش می‌یابد که ممکن است به افزایش ریسک ابتلا به اوتیسم منجر شود.
3. گسترش استفاده از تکنولوژی‌های پزشکی و مداخلات مرتبط با باروری، می‌تواند بر ارتباط بین سن والدین و اوتیسم تأثیر بگذارد. استفاده از تکنولوژی‌های پزشکی مانند باروری مصنوعی و انتخاب جنین، می‌تواند بر تنوع ژنتیکی و ریسک ابتلا به اوتیسم تأثیر بگذارد. اما برخی از تحقیقات نشان داده‌اند که ممکن است مداخلات مرتبط با باروری همچنین تأثیرات ناخواسته‌ای بر ریسک ابتلا به اوتیسم داشته باشند.
4. همچنین لازم به ذکر است که این ارتباط ممکن است متأثر از عوامل مختلفی باشد که شامل جغرافیای محل زندگی، وضعیت اقتصادی، و سبک زندگی والدین می‌شود. برای مثال، در مناطقی که مراقبت‌های پزشکی برای زنان باردار در سنین بالا بهتر است، ممکن است نسبت به مناطقی که این مراقبت‌ها کمتر هستند، نرخ ابتلا به اوتیسم کمتر باشد.

در نهایت، ارتباط بین سن والدین و اختلال اوتیسم یک موضوع پیچیده است که نیاز به تحقیقات بیشتر دارد تا بتوان بهتر درک شود که چگونه و به چه صورت عوامل مختلف می‌توانند در این ارتباط نقش داشته باشند.